Recenzja W trójkącie – błyszcząca satyra na ultrabogatych
Psotne pokonanie superbogatych przez dwukrotnego zdobywcę Złotej Palmy, Rubena Östlunda, ma więcej stylu niż treści
Szwedzki reżyser Ruben Östlund nie bierze jeńców w swoim satyrycznym podejściu. Pozbywszy się kruchym męskim ego w Force Majeure (wciąż jego najszczuplejszym, najbardziej skutecznym dziele) i wypatroszonym pretensjom do świata sztuki w The Square, teraz zwraca się do najbogatszych ze swoim najnowszym filmem (i drugim filmem, który wygrał Złotą Palmę), W trójkącie cda. Jak dotąd są jego najłatwiejszym celem. Ale mimo to bohaterowie Östlunda, pasażerowie luksusowego rejsu, są groteskowymi karykaturami. Prowadzą gamę od nijakich i okrutnych (modelka Yaya, grana przez zmarłego Charlbi Dean) do tępego i przewrażliwionego (jej chłopaka Carla, granego przez Harrisa Dickinsona), poprzez całą gamę potwornego zaabsorbowania sobą (starszych handlarzy bronią, potentat gospodarki odpadami, rosyjski miliarder, który traktuje załogę statku jak swoje osobiste zabawki).
Nie widać nawet migotania odkupieńczej jakości. Oczywiście chcemy ich karać i poniżać. A Östlund zobowiązuje się w kulminacyjnym akcie drugiego aktu, który łączy złośliwą psotę Larsa von Triera z wielkim guignolem Sensu życia Monty Pythona, a wszystko to uchwycone w błyszczącej, samozadowolenia estetyce reklamy perfum. Jest cudownie oczyszczający w swojej złośliwej i strasznie zabawnej zaciekłości.
Ale potem jest zwiotczały trzeci akt, w którym Östlund lekko grzebie z ręcznie ręczną piłką Louisa Vuittona. Przesłanie – że władza deprawuje, a ci, którzy ją posiadają, zawsze będą traktować inne, mniej uprzywilejowane jednostki jako towar – jest trochę oczywiste i, w przeciwieństwie do bardziej solidnych elementów obrazu, niemal nijakie jako wgląd. Zobacz gdzie obejrzeć cały film w Trójkącie tutaj.
Czytaj także
Komentarze
Prześlij komentarz